تک بیت ها – صائب تبریزی

بر حسن زود سیر بهار اعتماد نیست شبنم به روی گل به امانت نشسته است

بر کلاه خود حباب‌آسا چه می‌لرزی، که شد تاج شاهان، مهرهٔ بازیچهٔ تقدیرها

بزرگان می‌کنند از تلخرویی سرمه در کارم اگرچه با جواب خشک ازین کهسار خرسندم

بنمایید بجز آینه و آب، کسی که به دنبال سرم روز سفر می‌گرید

به بی برگان چنان ای شاخ گل مستانه می‌خندی که در خواب بهاران است پنداری خزان تو

به داد من برس ای عشق، بیش ازین مپسند که زندگانی من صرف خورد و خواب شود

به گفتگو نرود کار عشق پیش و مرا نمی‌کشد دل غمگین به گفتگوی دگر

بهوش باش دلی را به سهو نخراشی به ناخنی که توانی گره گشایی کرد

بیخبری ز پای خم، برد به سیر عالمم ورنه به اختیار کس، ترک وطن نمی‌کند

پاکدامانی است باغ دلگشا آزاده را یوسف بی جرم را از تنگی زندان چه باک؟

پیشی قافلهٔ ما به سبکباری نیست هر که برداشته بار از دگران در پیش است

تار و پود عالم امکان به هم پیوسته است عالمی را شاد کرد آن کس که یک دل شاد کرد

تو فکر نامهٔ خود کن که می‌پرستان را سیاه نامه نخواهد گذاشت گریهٔ تاک

جز این که داد سر خویش را به باد حباب چه طرف بست ندانم ز پوچ‌گوییها؟

چرخ را آرامگاه عافیت پنداشتم آشیان کردم تصور، خانهٔ صیاد را

چنان که شیر کند خواب طفل را شیرین فزود غفلت من از سفیدموییها

چه سیل بود که از کوهسار حادثه ریخت ؟ که در فضای زمین، گوشهٔ فراغ نماند

چو عکس چهره خود در پیاله می‌بینم خزان در آینه برگ لاله می‌بینم

چون زندگی بکام بود مرگ مشکل است پروای باد نیست چراغ مزار را

چون صبح، زیر خیمهٔ دلگیر آسمان روشندلان به یک دو نفس پیر می‌شوند

حاجت شمع و چراغ، نیست شب عمر را تا تو نفس می‌کشی، تیغ کشیده است صبح

حفظ صورت می‌توان کردن به ظاهر در نماز روی دل را جانب محراب کردن مشکل است

خبر به آینه می‌گیرم از نفس هر دم به زندگی شده‌ام بس که بدگمان بی تو

خمارآلودهٔ یوسف به پیراهن نمی‌سازد ز پیش چشم من بردار این مینای خالی را

خوشا رهنوردی که چون صبح صادق نفس راست چون کرد، گردد روانه

دامن پاکان ندارد تاب دست انداز عشق بوی پیراهن ز مصر آخر ره کنعان گرفت

در پیش غنچهٔ دهن دلفریب او تا پسته لب گشود، دل خود به جا نیافت!

در دیار عشق، کس را دل نمی‌سوزد به کس از تب گرم است این‌جا شمع بالین خسته را

در عشق پیش بینی، سنگ ره وصال است شد سیل محو در بحر، از پیش پا ندیدن

در هر که ترا دیده، به حسرت نگرانم عمری است که من زنده به جان دگرانم

درین ریاض من آن شبنم گرانجانم که در خزان به شکر خواب نو بهار روم

دستش به چیدن سر ما کار تیغ کرد چون گل به روی هر که درین باغ وا شدیم

دل را حیات از نفس آرمیده است بیماری نسیم دهد جان، چراغ را

یک دیدن از برای ندیدن بود ضرور هر چند روی مردم دنیا ندیدنی است

دلم زگریهٔ مستانه هم صفا نگرفت فغان که آب شد آیینه و جلا نگرفت

دوستان آینهٔ صورت احوال همند من خراب توام و چشم تو بیمار من است

ذوقی است جانفشانی یاران به اتفاق همرقص نیستی شو و دست شرار گیر

رفت ایام شباب و خارخار او نرفت مشت خاشاکی ز سیل نو بهاران باز ماند

روشنگر وجود بود آرمیدگی آیینه است آب چو هموار می‌رود

ز پیری می‌کند برگ سفر یک یک حواس من ز هم می‌ریزد اوراق خزان آهسته آهسته

ز رفتگان ره دشوار مرگ شد آسان گذشتگان پل این سیل خانه پردازند

ز گریه ابر سیه می‌شود سفید آخر بس است اشک ندامت سیاهکاران را

زلف مشکین تو یکعمر تامل دارد نتوان سرسری ازمعنی پیچیده گذشت

زین گلستان که به رنگینی آن مغروری مشت خاکی به تو ای باد سحر خواهد ماند

سپندست کز جا جهد، جا نماید درین انجمن آشنایی که دارم

سودای زلف، سلسله جنبان گفتگوست کوته نمی‌شود به شنیدن فسانه‌ام

شب زلف سیه افسانهٔ خوابم شده بود ساخت بیدار دل آن صبح بناگوش مرا

شکر توام ز تیغ زبان موج می‌زند چون آب اگر چه خون مرا نوش کرده‌ای

شیرازهٔ طرب خط پیمانه بوده است سیلاب عقل گریهٔ مستانه بوده است

صحبت ناجنس، آتش را به فریاد آورد آب در روغن چو باشد، می‌کند شیون چراغ