ابر های خشک

ابر های خشک
بنشسته به انتظــــار تا کی باشـــم
بی مـژدهء نو بهــــار تا کی باشــم
این ابرسیه زآه من خشک شدست
من تشـنهء جویبــار تا کی باشــم
در خواب ، روم به کوچهء کودکیم
در حسـرت ِآن دیـــار تا کی باشــم
با یاد ِ شـــقایق وطــن پر بکشــــم
زندانی ِ بیشـــه زار تا کی باشـــم
بی گــر می آفتـا ب خاور تا چند
بی شـمس درین خمار تا کی باشم
از سـایهء خـود جــدا شدن نتوانـم
در وســوسهء فــرار تا کی باشــم
مـژگان مـرا اگر کند گـــریه ســیه
من ، دشمن شام تار تا کی باشـم

مژگان ساغر شفا