در جهان چیزی نباشد

در جهان چیزی نباشد پایدار
بی سخن این بگذرد آن بگذرد

“بیتاب”
=================
در محبت جز محبت نيست منظورى مرا
كى سلام من بود همچون سلام ديگران

“بيتاب”
=================
مده ساقی دگر ساغر بدستم
که من از دور چشم یار مستم

نیم بی کس در این وادی، چو مجنون
بود ژولیده مویی، سر پرستم

سر خود گر نیندازم به پایش
دگر چیزی نمی آید ز دستم

ز من حرف حقیقت را مپرسید
که از حسن بتان صورت پرستم

بت پیمان شکن دیگر چه خواهی
شکستم توبه و زُنار بستم

دگر مرگم نباشد ای جفا جو
گر از بیماری عشق تو رَستم

چسان تاب بلای هجر آرم
که من عمریست “بیتاب” تو هستم
=================

ملتفت شو اینقدر ناز وتغافل خوب نیست
دوستدارت را پیشیمان از محبت می کنی

“بیتاب”
=================
اعتبار زندگی کارم نمی آید دگر
چشم آن دارم که سازد چشم او کار مرا

“استاد بیتاب”

=================
تا رفته ز کف نگار ما را
خون گشته دل فگار ما را
زآن گل نبود گذشتن آسان
گویند اگر هزار ما را
بگذار که بوسم آن گل رو
ای خط چه زنی تو خار ما را
با آنکه شده است چار چشمم
یک ره نشود دچار ما را
فریاد که نور دیدۀ من
شب کُشت ز انتظار ما را
در چشم تو خوار و زار کرده
این گریۀ زار زار ما را
گر در دم مردنم نیایی
آیی به چه وقت کار ما را
چون دید که مردۀ وصالم
آمد به سر مزار ما را
کرده است کباب خویش “بیتاب”
آن دلبر دلشکار ما را
کرده است اسیر خویش “بیتاب”
آن طرۀ تابدار ما را

=================

سر آمد زندگانى در معاصى
دو تا گشتم از اين بار گران حيف
ازين حسرت سرا با دست خالى
به سوى آخرت گشتم روان حيف

“بيتاب”

=================
زمستان سرد کابل مرا به یاد این ابیات دلنشین استاد انداخت و خواستم با دوستان هنردوست این صفحه به شراکت بگذارم.

این ابیات در سنۀ 1317 شمسی سروده شده که به سبب کثرت برفباری راه تردد مسدود شده و زغال بحدی قحط بود که یک سیرش به صد افغانی هم پیدا نمی شد.

چندیست که در کلبۀ ویرانه نیایی
معشوق سیه جرده ام انگشت کجایی
چون خوردنی امروز نیابیم سراغت
از برف و یخ و لای مگر پا به حنایی
آن خاکه ات امروز کم از سرمه نباشد
ای کاش میداشت کمی دیده درایی
بیچاره زغالی ز غمت خاک نشین شد
برروز سیاهش زچه رحمی ننمایی
با روی سیه ناز پسندیده نباشد
آن به که کمی از سر این شیوه فرایی
سرما رود رو سیهی بهر تو ماند
با خسته دلان برسر بیداد چرایی
امسال ز هر سال فشار تو فزون است
یارب که زمستان روی و باز نیایی
از سردی ایام فزون سردی مهر است
کس را ندهد گلخنی آتش به گدایی
بیتاب شود کاش برای تو میسر
یک صندلی گرم که تا حلق درایی
=================
من که ترک آبرو در عشق خوبان گفته ام
نیست پروائی ز حرف مردم بدگو مرا

“استاد بیتاب”
=================

به چشم عاشقِ دیدار دلبران طبیعت
چه دلرباست چو خوبان گلعذارشگوفه

“بیتاب”
=================

به پیشواز آغاز فصل بهار و روز های بارانی!

بحمدالله که خرم ساخت باز این بوم و بر باران
گرفت از تشنه کامان قدوم خود خبر باران

زبس تر دستی فطری بعین یاس مشتاقان
لب خشک در و دشت و چمن را کرد تر باران

سزد گر شادمانی مینماید از نزول او
که در چشم خردمندان بود به از گهر باران

کند تا دستگیری از نباتات ز پا مانده
عصا آسا فرود آید ز ابر پر مطر باران

گل سرخ و سفید اینک برای خلق می گوید
که از خاک سیه برون نماید سیم و زر باران

بیاید تا سر قوت مزاج للمی و آبی
کند محلول مروارید وقف دشت و در باران

مۀ اردیبهشت از فیض او باغ ارم گشته
اثر افگنده بر اجزای عالم اینقدر باران

به چشم مردم حناط باشد تیر بارانی
اگر چه بهر دیگر ها بود نور نظر باران

پس از باریدنش خورشید تابان می شود ظاهر
تماشای دگر دارد با وراق شجر باران

چرا آب حیاتش نام نهادند حیرانم
که نبود زندگی کس را نمیبارد اگر باران

ز یک باریدنش “بیتاب” طبعم تازه و تر شد
چه خوش باشد اگر بارد کنون بار دگر باران
=================

نوروز مبارك!
فصل بهار آغاز سرسبزی و زیبایی!

ببین که گشته چه خوش زیب شاخسار شگوفه
درخت میوه نکو داده است بار شگوفه
کنون که رفت زمستان و نو بهار بیامد
کند تلافیِ ایام برفبار شگوفه
خدای داده بهر فصل زینتی متناسب
شتِاست برف خوش آیند و در بهار شگوفه
چراغ برق ببندی اگر به شاخ درختش
به لیل جلوه کند بهتر از نهار شگوفه
چنین که سیم سفیدش بروی دست نهاده
گمانِ من سرِ گل می کند نثار شگوفه
نهال دلکش شفتالو را به غور نظر کن
که داده است برون چون گل انار شگوفه
به چشم عاشقِ دیدار دلبران طبیعت
چه دلرباست چو خوبان گلعذارشگوفه
به برج حوت که برف است در نواحی کابل
بود به مشرقی و شهر قندهار شگوفه
ورود ژاله که برباد می دهد گل و سنبل
خدا کند که نگیرد تۀ فشار شگوفه
به این نمایش حسن و جمال خویش چه نازی
که هیچ گاه ندیدیم پایدار شگوفه
بکن شتاب چو “بیتاب” از برای تماشا
که بهر کوچ ازین باغ بسته بار شگوفه
=================

فصل بهار آغاز سرسبزی و زیبایی!

استفاده از عکس های این صفحه با ذکر منبع مجاز است.

عکاسی : B. R

=================
با سپاس ویژه از آقای داود سیاووش و ناهید جان سیاووش!

اين جهان را ساز و سامان مكتب است
در ممالك شوكت و شأن مكتب است
بهر درد جهل درمان مكتب است
بهر طفلان آب حيوان مكتب است
مايه نفع فراوان مكتب است
هر چه هست از بهر انسان مكتب است
مكتب آمد جاي تحصيل و كمال
مي شوند اطفال از او صاحب كمال
گر شوي پابند مكتب چند سال
رفته رفته پيش آيد حسن مال
خوشتر از ياقوت و مرجان مكتب است
هرچه هست از بهر انسان مكتب است
=================
“بیتاب” شود كاش براى تو ميسر
يك صندلى گرم كه تا حلق درآيى
=================