ز بیداد نکورویان مریض بستر عشقم

ز بیداد نکورویان مریض بستر عشقم
خراب و خسته و رنجور و زار و لاغر عشقم
حساب درد شبهای جدایی پاک می گردد
اگر گردد همان مرزا پسر سردفتر عشقم
سنانم، خنجرم، توپم، تفنگم، برچهء تیزم
به میدان نبرد خوبرویان سنگر عشقم
به کوی دلبران دل برده، داغ و درد می آرم
به رسم و راه عشق و عاشقی سوداگر عشقم
میان بزم رندان روشنی و گرمی اندازم
اگر چه ژنده پوش فقرم، اما خاور عشقم
نبینی در لباس پارسایی ها مرا زاهد
که عمری در صف رندان بی پروا پر عشقم
غل و زنجیر زندان با زبان حال می گوید
که بهر دردمندان محبت مفلر عشقم
به جیب خود فرو رفتم، ز دل این نکته بشنیدم
که قدر من شناسی، در دو عالم گوهر عشقم
ز مشروبات دیگر خیر اگر کامم نشد شیرین
نگردانی الهی بی نصیب از کوثر عشقم
دل من عشقری چون دانهء اسپند می سوزد
میان مجمر بزم بتان خاکستر عشقم
Share:

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *