Баҳри ту хотирае беш нахоҳам будан.
Гар аз он манзараҳо гоҳ-гаҳе ёд кунӣ,
Пораи манзарае беш нахоҳам будан.
Чун баҳор ояду Наврӯз шавад гулгардон,
Шоядо аз назарат масту ғазалхон гузарам.
Рӯзи боронӣ агар тар шавӣ сар то ба қадам,
Шояд аз ёди ту чун қатраи борон гузарам.
Байни кӯҳу дараҳо чун биравӣ сайри баҳор,
Гули бодом бубиниву маро ёд кунӣ.
Зери он шаршара оӣ, ки маро медонист,
Даст бар гарданаш андозию фарёд кунӣ.
Ёд орӣ зи баҳори ману сарсабзии ман
Чун ба пойиз нишинад ба сарат барги хазон.
Дили ороми ту як лаҳза ба ларзиш ояд,
Ки куҷо шуд ҳама он тозагию бахти ҷавон.
Дар лаби рӯд нишинӣ, ки нафас тоза кунӣ,
Мавҷи эҳсоси маро ёд кунӣ бетардид.
Сӯи гирдоб бубинӣ, ки ба худ мепечад,
Ёд орӣ зи сарам, к-аз сари ту мегардид.
Баъди ҳар як сафари дур, ки баргардӣ боз
Ба Душанбе, ба Душанбеи шукуфону ҷавон,
Бингарӣ ҷониби он ваъдагаҳи дерина
Гӯӣ истода манам, омаданатро нигарон.
Дафтари хотираатро бикушоӣ ҳар бор,
Ғазале хонию дарёбӣ, ки дар шони ту буд.
Худ ба худ ханда кунӣ, фахр кунӣ – соҳиби он
Як замон шефтаи гесуи афшони ту буд.
Баъди чанде, ки басо об зи сарҳо гузарад,
Баҳри ту хотирае беш нахоҳам будан.
Баъди чанди дигаре, к-аз сари дунё гузарам,
Лавҳи як мақбарае беш нахоҳам будан…
[1986]
