رباعیات الحاقی اوحدالدین کرمانی

افسوس که اطراف رخت خا[ر] گرفت زاغ آمد و لاله را به منقار گرفت سیماب زنخدان تو آورد غمباد شنگرف لب لعل تو زنگار گرفت…

ای وصل تو مایهٔ تن آسانی من وی هجر تو غایت پریشانی من من خود بروم ولیک هرگز نرود از خاک درت نشان پیشانی من…

در عشق توام هر نفس اندوه تو بس در درد توام دسترس اندوه تو بس در تنهایی که یار باید صد کس کس نیست مرا…

روی تو که مَه را زخود افزون ننهد سر بر خط هیچ کس به افسون ننهد آورد خطی به گرد وی تا خوبی از وی…

مجروحان را دوا و مرهم تو دهی محرومان را ملک مسلّم تو دهی از تو کششی هست یقین می دانم تقصیر زکوشش است آن هم…

آن را که زبان و سینه یکتاست کجاست بر شرع وفا و سیرت راست کجاست آن چشم که عیب دیگران بیند هست چشمی که به…

بر برگ گلت مورچه ره خواهد کرد بر لاله بنفشه تکیه گه خواهد کرد بر آتش رخسار تو می دانی چیست دودی که هزار جان…

درویش چو صابری است کامش بادا مَه چاکر، خورشید غلامش بادا هر درویشی که قوت یومش باشد گر کدیه کند خرقه حرامش بادا اوحدالدین کرمانی

عاشق چه کند چو دل به دستش نبود مفلس چه سخا کند چو هستش نبود ای حسن تو را شرف زبازار من است بت را…

مِهر تو چو مُهر از نگینم نرود سودای تو از دل حزینم نرود من خود رفتم ولیک خونابهٔ چشم تا دامن عمر زآستینم نرود اوحدالدین…

افسوس که دیدهٔ نکوبینت نیست چشمی به عیوب خوش فروبینت نیست در جملهٔ ذرّات جهان از بد و نیک او هست ولی دیدهٔ او بینت…

بر سینه زنان از هوس و جامه دران چون شیفتگان جامه به هر جا مدران رخساره به خون دیده می شوی ولیک مگذار که آلوده…

در مدرسه ها مایهٔ گفتارم نیست در بتکده ها صلیب و زنّارم نیست سرتاسر بازار به هیچم نخرند آخر چه متاعم که خریدارم نیست اوحدالدین…

عشقت صنما مجاور دیدهٔ ماست جز عشق تو هرچه هست بیگانهٔ ماست هرگونه که هست با غمت می سازم زیرا که غمت حریف دیرینهٔ ماست…

نقّاش رخت اگر نه یزدان بودی استاد تو در نقش تو حیران بودی گر داغ تو ای دوست نه بر جان بودی در عشق تو…

آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت رنگ من و تو کجا برد ای ناداشت این رنگ همه هوس بود یا پنداشت او بی…

بس کز تو دوم در به در و کوی به کوی تاریک شدم چون شب و باریک چو موی فی الجمله به هر صفت که…

در می نگرم زنیک و بد هیچ نیم وز جملهٔ این داد و ستد هیچ نیم با من چو تو باشی همه خود می باشم…

عیسی به فلک رسید خر خشم گرفت داود زبور خواند کر خشم گرفت از بیشه به بازار بیامد شیری موشی به دکان پیله ور خشم…

نه ما به سر رشته شدن بتوانیم نه رشته به دیگری سپردن دانیم هر یک به بهانه ای فرو می مانیم قصه چه کنم که…

انصاف بده «اوحد» اگر مرد رهی تا کی باشی حریص را همچو رهی خاک در بی نیاز اگر دریابی بر تارک آرزو بنه تا برهی…

بگذار که تا زلف تو گیرم یک بار یا در کف پای تو بمالم رخسار انگار که سنگ پایمال است رخم یا دست مرا شانهٔ…

در عشق تو دل رفت و زجان می ترسم وز هجر و زمرگِ ناگهان می ترسم گر زار کُشی مرا نمی ترسم از آن بیزار…

عشق تو به عالم دل آمد سرمست صد جام شراب بی نیازی در دست جرعهٔ تو کلاه کفر و ایمان بربود لعل تو قبول زهد…

هر چند که در خورد توام می دانی خون مژه پرورد توام می دانی دلسوختهٔ عشق توام می بینی ماتم زدهٔ درد توام می دانی…

آن کس که بنا نهاد این ایوان را و این طاق روان گنبد گردان را انگشت شکر در دهن کس ننهاد تا باز نکرد زهر…

خطها که خدت را به مصاف آمده اند تا ظن نبری که از گزاف آمده اند رخسار تو کعبه گشت قومی زحبش پیرا من کعبه…

دل چون دل من غمزده نتواند بود صد واقعه برهم زده نتواند بود تا شربت عالم نشود خونابه قوت من ماتمزده نتواند بود اوحدالدین کرمانی

کامل صفتی راه فنا می پیمود ناگه گذری کرد به دریای وجود یک موی زهست او بر او باقی بود آن موی به چشم فقر…

هجرانت بدان صفت [که] بگداخت مرا جان نستد و رحم کرد، بنواخت مرا چون دید رخ زرد و دل پر غم من کآمد اجل و…

آن شاه که او ملک تواند بخشید جز اشرف دین ملک که داند بخشید شاهی که به سهو می ببخشد شهری از بهر خدا دهی…

تا ظن نبری که من دوی می بینم هر لحظه فتوحی به نوی می بینم جان و دل من جمله بُوی می دانم چشم و…

دل گرچه نه پیداست نهانش نه تویی گیرم که دل من است جانش نه تویی آتش چه زنی در وی، پرخون چه کنی کآخر شب…

عشق آمد و گرد فتنه بر جانم بیخت دل خون شد و عقل رفت و صبرم بگریخت زاین واقعه هیچ دوست دستم نگرفت جز دیده…

هم آه من سوخته کاری بکند وین جور تو را چرخ شماری بکند در[د] دل و آب دیده و آه سحر کاری نکند این همه؟…

[چندین مخور افسوس] که نتوان دانست می باش به ناموس که نتوان دانست خالی شو و از سر تکلّف برخیز پای همه می بوس که…

آنها که ندانند حقیقت زمجاز مشغول نمازند به شبهای دراز من فارغ از آنم که درین خلوت راز یک لحظه نیاز به زصد سال نماز…

تا ظن نبری که من کمت می‌بینم بی‌زحمت دیده هر دمت می‌بینم ممکن نبود که شرح آن نتوان داد آن شادی‌ها که از غمت می‌بینم…

ذاتم ز ورای حرف و بیرون زحد است وز چشمهٔ لطف آب حیاتم مدد است علّت زاحد به اوحد آمد حرفی علت بگذار کاینک اوحد…

گر بنوازی بندهٔ مقبول توَم گر ننوازی چاکر معزول توَم با ردّ و قبول تو مرا کاری نیست زیرا که به هر دو کار مشغول…

نه مهر تو در دل حزین می گنجد نه مُهر تو در هیچ نگین می گنجد جان خوانمت ارچه بیش از اینی لیکن در کالبد…

از دوست به هر رهگذری می پرسم وز هر که بیابم خبری می پرسم تا دشمن بدسگال واقف نشود در دل وی و من از…

آنی که سهیلی به یمن می بخشی یا تازه گلی را به چمن می بخشی گفتم که تو را جان بدهم؟ گفتا نه جان تو…

چون تیر اجل رسد سپرها هیچ است این محتشمی و زور و زرها هیچ است تا بتوانی دست زنیکی بمدار نیکی آن است که نیک…

دل مغز حقیقت است و تن پوست، ببین در کسوت پوست جلوهٔ دوست ببین هر چیز که آن نشان هستی دارد یا پرتو روی اوست…

گر عکس رخت زدیده بگسسته شود از هر مژه صد قطرهٔ خون بسته شود شب تا به سحر دیده به هم برنکنم ترسم [که] خیالت…

یار آمد و گفت خسته می دار دلت دایم به امید بسته می دار دلت ما را به شکستگان نظرها باشد ما را خواهی شکسته…

از رنگ رخش گل به فغان می آید وز لعل لبش شکر به جان می آید چاهی است معلّق زنخش می بینی کز دیدنش آب…

ای دل به در دوست تولّا می کن از دور به درگهش تمنّا می کن نومید مشو از در او باز نگرد در می زن…

خطی که بر آن عارض چون مه کردند زان خط دل صد سوخته گمره کردند صفر دهنش با خط مشکین می گفت بر مرتبهٔ حسن…