از بصیرت جوش اشکش بسکه فارغبال کرد

آفتاب از پردهٔ چشمم توان غربال کرد

می کند با هستی حیرت نصیب بزم عشق

دوری او آنچه در آیینه با تمثال کرد

باده ام را ریخت بر خاک و مرا کشت از خمار

محتسب خون مرا آخر چنین پامال کرد

در بهاران هر قدر بر مستی بلبل فزود

جام گل را از شراب رنگ مالامال کرد

بسکه در وحدت سرای عشق یک رنگ تو شد

باده نوشیهای جویا گونه ات را آل کرد

جویای تبریزی