کجا بادِ صبا آخر رساند نامه ای ما را

نمی داند اگر او التجایِ خاطرِ ناشاد،
نصیبِ او بگرداند خدا، لطف و مدارا را

به لبهایش برویاند تجلی هایِ لبخندی
به یادش یادگاری سازد آمالِ گوارا را

به مهرش پایبند هستم که داغش می نیوشاند
به گوشم یادواری هایِ مهراندود و سارا را

الهی! خامه ام را جانِ تاثیری بفرمایی
که تلطیفی بیالاید دلِ دل سنگِ خارا را

غریبِ آسمانِ غربتِ یاران، به دل خواند:
_”برایِ تان خدا ارزان کند، بویِ وطن ها را!”

محمد اسحق فایز

۲۵ دلو ۱۳۰۱
کابل