معیمات اهلی شیرازی

نوح نخواهم بنگرد در آینه خویش که چون خود بین شود گردد جفا کیش اهلی شیرازی

غنی یکدم آسوده ز کشتن دل قصاب نبود تیغ خونریز دل سخت ترا خواب نبود اهلی شیرازی

زین بصید دل کمند ره شد آنکاه کل بهر گامی خم زلفت گشا تا تیر بر هو سو نهد دامی اهلی شیرازی

پیر برداشت ساقی ما شرم از میان و منهم گل پیرهن قبا را بگشود و پیرهن هم اهلی شیرازی

آدم بدل طبیب چو دستی نهاد شیون خاست ز درد دل بهر انگشت آهی از من خاست اهلی شیرازی

ولی مسند شاهی بود دام ره هر بی‌بصر میل درویشی نما گردیده‌ای داری به سر اهلی شیرازی

عبدالله نه که بیخون جگر راحت دل دیده نیافت تا دلم خار نخورد آبله پا نشکافت اهلی شیرازی

دوازده امام آب حیوان خوش بود و ان لعل لب زان خوشترست در صفا آن لعل فاش از جوهر جان خوشترست محمد درج آن در…

پهلوان عاشق که مراد خویش جوید مادام هرگز نرسد ز وصل دلدار بکام پروانه که سوخت جان خویش از پی وصل آنسوخته را شه مه…

میر شیخ علی ز درد درد تو بسیار خون دل خوردم خمیر عیش ولی شد سرشته زان دردم اهلی شیرازی

غریب چو چشم از مژه پرویز نی است لؤلؤ بیز غبار خاک درت را عبیر وش گو بیز اهلی شیرازی

حسینی براه دل ایجان من نگروی کز آسیب آهش تو فانی شوی اهلی شیرازی

بهاء میر دو دلبرید تو مهر چرخ لایق هم بیاد مهر دو دلبر شوید عاشق هم اهلی شیرازی

میرعطا ای کرده نهان در لب در بار گهر تا چند بپوشی ز خریدار گهر درج گهرست آن دهن و گاه سخن درجت بگشا و…

عیسی آتشی کز برق غیرت برفروخت خرمن درویش درمانده بسوخت

حمید گل شکفت و کوه و صحرا سبز و خرم گشت هم از چمن بیحد سه برگه خاسته وز دشت هم اهلی شیرازی

تاج چشمم که بود از اشک در جی از لیالی تا دیده ام لب او شد درج دیده خالی اهلی شیرازی

ورامی دل گر چه از هوایت دارد غم پیاپی گر گفت ازین هوایم غم نیست شنو از روی اهلی شیرازی

شیخ زین مشتاق تو ای نگار مفلس گردید چون غارت ساحران چشمان تو دید زان راه زنان هر آنکه بیش اکثر برد باقی همه یکیک…

حمزه جهانی دل کباب از غم که آن گل ز آه مستانش شرار اخگر دل می‌جهد بر طرف دامانش اهلی شیرازی

بها گر چه در دل سر جنگست بتانرا همه دم در دل ما سر صلحست و صفا بر سر هم اهلی شیرازی

مقصود اهلی از گفتن و ناگفتن غم پا بگل است بیزبان فهم شود قصه اش آخر دو دلست اهلی شیرازی

عفیف ای دور گشته عافیتم از دهان تو تا کی جدا بود دهنم از دهان تو اهلی شیرازی

حیدر تن که بیمار تو شد بر سرکه باشد یاورش چهره زردست و چشم بسته از خون ترش اهلی شیرازی

بلال چو پیراهن ز شوق آن نوگل من شکافد سینه را دل تا بدامن اهلی شیرازی

مدامی روز دل من بتلخکامی در جای خطر فتد ز خامی اهلی شیرازی

شمس گمان نیست بعد از کمند تو رستن که خواهند مردم یکی جا نشستن اهلی شیرازی

خرم گرخم زلفش درآرد سر بدل همدم شود بر هوا تاج سر اندازد دل و خرم شود اهلی شیرازی

ایاز گر انا الحق ندهم دست چرا ایدل و جان وادی ایمن و منصورت از آن داد نشان اهلی شیرازی

معین اعدا شمردیم بسی جمله یکی بود چون جمله یکی باشد در چه شماریم اهلی شیرازی

سیفی نسیم صبح میخواهم که شاخ گل بجنباند بسرو قامت ساقی گل صد برگی افشاند اهلی شیرازی

حسام نقل سر شراب ندارد دل کباب جز ذکر آن دهان که خوش آید بکام ما اهلی شیرازی

بابر نابرده رنج گنج میسر نمیشود مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد اهلی شیرازی

مسکر گر نسیم از طره سنبل بیفشاند غبار نافه های مشک ریزد در سر زلف نگار اهلی شیرازی

شاه ملا خاکروبان درت را هوس کعبه خطاست گر دل بیسر و پاییم کند میل رواست اهلی شیرازی

حسام دوم تیر مژگان تو بی زهرست زهر آلود نیست گرچه گفتم روستایی وار دریاب ایعزیز اهلی شیرازی

انس قلب روی اندوده نستانند در بازار حشر خالصی باید که بیرون آید از آتش سلیم اهلی شیرازی

مرشد هر که از اهل یقین از جام حیدر گشت مست مشرک آب کوثر از دست علی طرفی نبست اهلی شیرازی

سهراب شب هجرست و ما آشفته ایم از زلف او ایدل چو شب تا رست ودرهم راه تو دست از طلب بگسل اهلی شیرازی

حسام اول کاش خجسته دل دهد جرعه لعل خویش وی تا بشکافد از دلم آبلها بصاف می اهلی شیرازی

الله وردی یار عاشق کشته لیکن کشته در خاک مزار لوحش الله ورد گشته در هوای روی یار اهلی شیرازی

منصور برنگین خاتم جانست نام آن صنم ور دهد دستم بکارم در سواد دیده هم اهلی شیرازی

شاپور نمک در آب حیوان زان لبت از خنده اندازد گر آن شوی برانگیزد که این شوریده نگذارد اهلی شیرازی

حالی نشد از آه و ناله احباب عالمی بیرخ مهم در خواب اهلی شیرازی

اگهی در سر میدان جانبازان خود بهر خدای تا مه نو گوی و چوگان بشکند ناگه در آی اهلی شیرازی

کریم مراد کرام کریم و مرید مراد به تشریف هم در جهانند شاد اهلی شیرازی

شیخ امین خورشید من برقع کشد تا روی چو مه بینمش گر چه مکرر دیده ام خواهم دگر ره بینمش اهلی شیرازی

حاجب تیغ جور مدعی زخمی مرا بر دل رساند آن جراحت خوب شد اما نشان او بماند اهلی شیرازی

اسعد آنکه خلقی از غمش سرگشته روز و شب شدند دی دهان بگشود و صد سرگشته خندان لب شدند اهلی شیرازی

قلی گفته دیوانه باشد خنده و در دل چرا درد و خنده هر دو آخر ظاهرست اینک مرا اهلی شیرازی