پیام مشرق

ز مزد بندهٔ کرپاس پوش محنت کش نصیب خواجهٔ ناکرده کار رخت حریر ز خوی فشانی من لعل خاتم والی ز اشک کودک من گوهر…

ندانم باده ام یا ساغرم من گهر در دامنم یا گوهرم من چنان بینم چو بر دل دیده بندم که جانم دیگر است و دیگرم…

مسلمانان مرا حرفی است در دل که روشن تر ز جان جبرئیل است نهانش دارم از آزر نهادان که این سری ز اسرار خلیل است…

گریهٔ ما بی اثر ناله ما نارساست حاصل این سوز و ساز یک دل خونین نواست در طلبش دل تپید ، دیر و حرم آفرید…

خیز که در کوه و دشت خیمه زد ابر بهار مست ترنم هزار طوطی و دراج و سار بر طرف جویبار کشت گل و لاله…

تولستوی بارکش اهرمن لشکری شهریار از پی نان جوین تیغ ستم بر کشید زشت به چشمش نکوست مغز نداند ز پوست مردک بیگانه دوست سینهٔ…

سراپا معنی سر بسته ام من نگاه حرف بافان برنتابم نه مختارم توان گفتن به مجبور که خاک زنده ام در انقلابم حضرت علامه محمد…

ز رازی معنی قرآن چه پرسی؟ ضمیر ما به آیاتش دلیل است خرد آتش فروزد دل بسوزد همین تفسیر نمرود و خلیل است حضرت علامه…

رمیدی از خداوندان افرنگ ولی بر گور و گنبد سجده پاشی به لالائی چنان عادت گرفتی ز سنگ راه مولائی تراشی حضرت علامه محمد اقبال…

دل از منزل تهی کن پا بره دار نگه را پاک مثل مهر و مه دار متاع عقل و دین با دیگران بخش غم عشق…

حکیمان گرچه صد پیکر شکستند مقیم سومنات بود و هستند چسان افرشته و یزدان بگیرند هنوز آدم به فتراکی نبستند حضرت علامه محمد اقبال رح

چه غم داری ، حیات دل ز دم نیست که دل در حلقه بود و عدم نیست مخور ای کم نظر اندیشهٔ مرگ اگر دم…

هست این میکده و دعوت عام است اینجا قسمت باده به اندازهٔ جام است اینجا حرف آن راز که بیگانهٔ صوت است هنوز از لب…

تراش از تیشهٔ خود جادهٔ خویش براه دیگران رفتن عذاب است گر از دست تو کار نادر آید گناهی هم اگر باشد ثواب است حضرت…

بی تو از خواب عدم دیده گشودن نتوان بی تو بودن نتوان با تو نبودن نتوان در جهان است دل ما که جهان در دل…

به شبنم غنچهٔ نورسته می گفت نگاه ما چمن زادان رسا نیست در آن پهنا که صد خورشید دارد تمیز پست و بالا هست یا…

بپای خود مزن زنجیر تقدیر ته این گنبد گردان رهی هست اگر باور نداری خیز و دریاب که چون پا وا کنی جولانگهی هست حضرت…

نوای عشق را ساز است آدم کشاید راز و خود رازست آدم جهان او آفرید این خوبتر ساخت مگر با ایزد انباز است آدم حضرت…

ندانی که یزدان دیرینه بود بسی دید و سنجید و بست و گشود ز ما سینه چاکان این تیره خاک شنید است صد نالهٔ درد…

مرا فرمود پیر نکته دانی هر امروز تو از فردا پیام است دل از خوبان بی پروا نگهدار حریمش جز به او دادن حرام است…

گریز آخر ز عقل ذوفنون کرد دل خود کام را از عشق خون کرد ز اقبال فلک پیما چه پرسی حکیم نکته دان ما جنون…

قبای زندگانی چاک تا کی چو موران آشیان در خاک تا کی بپرواز آًًً و شاهینی بیاموز تلاش دانه در خاشاک تا کی حضرت علامه…

مرغی ز آشیانه به سیر چمن پرید خاری ز شاخ گل بتن نازکش خلید بد گفت فطرت چمن روزگار را از درد خویش و هم…

سحر در شاخسار بوستانی چه خوش میگفت مرغ نغمه خوانی بر آور هر چه اندر سینه داری سرودی ، ناله ئی ، آهی فغانی حضرت…

ز خوب و زشت تو ناآشنایم عیارش کرده ئی سود و زیان را درین محفل ز من تنها تری نیست به چشم دیگری بینم جهان…

دلیل منزل شوقم به دامنم آویز شرر ز آتش نابم بخاک خویش آمیز عروس لاله برون آمد از سراچه ناز بیا که جان تو سوزم…

خیز و نقاب بر گشا پردگیان ساز را نغمهٔ تازه یاد ده مرغ نوا طراز را جاده ز خون رهروان تختهٔ لاله در بهار ناز…

حلقه بستند سر تربت من نوحه کران دلبران زهره وشان گل برنان سیم بران در چمن قافلهٔ لاله و گل رخت گشود از کجا آمده…

چه لذت یارب اندر هست و بود است دل هر ذره در جوش نمود است شکافد شاخ را چون غنچهٔ گل تبسم ریز از ذوق…

جهان عشق نه میری نه سروری داند همین بس است که آئین چاکری داند نه هر که طوف بتی کرد و بست زناری صنم پرستی…

تراشیدم صنم بر صورت خویش به شکل خود خدا را نقش بستم مرا از خود برون رفتن محال است بهر رنگی که هستم خود پرستم…

بیا با شاهد فطرت نظر باز چرا در گوشهٔ خلوت گزینی ترا حق داد چشم پاک بینی که از نورش نگاهی آفرینی حضرت علامه محمد…

به چندین جلوه در زیر نقابی نگاه شوق ما را بر نتابی دوی در خون ما چون مستی می ولی بیگانه خوئی ، دیر یابی…

مثال لاله و گل شعله از زمین روید اگر بخاک گلستان تراود از جامش نبود در خور طبعش هوای سرد فرنگ تپید پیک محبت ز…

نوا مستانه در محفل زدم من شرار زندگی بر گل زدم من دل از نور خرد کردم ضیا گیر خرد را بر عیار دل زدم…

یاد ایامی که بودم در خمستان فرنگ جام او روشنتر از آئینهٔ اسکندر است چشم مست می فروشش باده را پروردگار باده خواران را نگاه…

مرا مثل نسیم آواره کردند دلم مانند گل صد پاره کردند نگاهم را که پیدا هم نبیند شهید لذت نظاره کردند حضرت علامه محمد اقبال…

گدای جلوه رفتی بر سر طور که جان تو ز خود نامحرمی هست قدم در جستجوی آدمی زن خدا هم در تلاش آدمی هست حضرت…

فروغ او به بزم باغ و راغ است گل از صهبای او روشن ایاغ است شب کس در جهان تاریک نگذاشت که در هر دل…

شهید ناز او بزم وجود است نیاز اندر نهاد هست و بود است نمی بینی که از مهر فلک تاب به سیمای سحر داغ سجود…

سخن درد و غم آرد ، درد و غم به مرا این ناله های دمبدم به سکندر را ز عیش من خبر نیست نوای دلکشی…

ز خاک نرگسستان غنچه ئی رست که خواب از چشم او شبنم فرو شست خودی از بیخودی آمد پدیدار جهان دریافت آخر آنچه می جست…

دلا رمز حیات از غنچه دریاب حقیقت در مجازش بی حجاب است ز خاک تیره میروید ولیکن نگاهش بر شعاع آفتاب است حضرت علامه محمد…

خیالم کو گل از فردوس چیند چو مضمون غریبی آفریند دلم در سینه می لرزد چو برگی که بر وی قطرهٔ شبنم نشیند حضرت علامه…

جلوه ئی میخواست مانند کلیم ناصبور تا ضمیر مستنیر او گشود اسرار نور از فراز آسمان تا چشم آدم یک نفس زود پروازی که پروازش…

چسان زاید تمنا در دل ما چسان سوزد چراغ منزل ما بچشم ما که می بیند چه بیند چسان گنجید دل اندر گل ما حضرت…

متاع معنی بیگانه از دون فطرتان جوئی ز موران شوخی طبع سلیمانی نمی آید گریز از طرز جمهوری غلام پخته کاری شو که از مغز…

میلاد آدم نعره زد عشق که خونین جگری پیدا شد حسن لرزید که صاحب نظری پیدا شد فطرت آشفت که از خاک جهان مجبور خود…

بیا ای عشق ای رمز دل ما بیا ای کشت ما ای حاصل ما کهن گشتند این خاکی نهادان دگر آدم بنا کن از گل…

به پهنای ازل پر می گشودم ز بند آب و گل بیگانه بودم بچشم تو بهای من بلند است که آوردی ببازار وجودم حضرت علامه…