منصور عسجدی مروزی

گر شوم بودتی بغلامی بنزد خویش با ریش شوم تر ببر ما هر آینه

همی دوم بجهان اندر، از پی روزی دو پای پر شغه و مانده، با دل بریان

ای گشته خجل آبحیات از دهنت سرو از قد و ماه از رخ و سیم از ذقنت صاحب نظری کجاست تا درنگرد صد یوسف مصر…

تا یکی خم بشکند ریزه شود سیصد سبو تا مرد پیری بپیش او مرد سیصد کلوک هر که موک مردمان جوید بشو گو خط دو…

در تو دل خسته نظری تیز نکرد کز دیده هزار گونه خونریز نکرد پرهیز کن از دود دلی، کز غم تو خون گشت وز دوستیت…

سبحان اله درین جوانی و هوس روز و شبم اندیشه همین بودی بس کاندر پیری ز من بباید کس را خود پیر شدم مرا ببایست…

ما در غم خویش غمگسار خویشیم محنت زدگان روزگار خویشیم سرگشته و شوریده کار خویشیم صیاد نه ایم و هم شکار خویشیم

یاسمن آمد بمجلس، با بنفشه دست سود حمله کردند و شکسته شد، سپاه با درنگ با سماع چنگ باش، از چاشتگه تا آن زمان کز…

بخد و آن لب و دندانش بنگر که همواره مرا دارند در تاب یکی همچون پری در اوج خورشید یکی چون شایورد از گرد مهتاب

جان مرا غمت هدف حادثات کرد تا عشق سوی من نظر التفات کرد حال مرا و زلف پریشان خویش را در راه عاشقی رقم مشکلات…

در جسم پیاله جان روانست روان در روح بجسم آن روانست روان در آب فسرده آتش سیال است در درج بلور لعل کانست روان

شاه ابوالقاسم بن ناصر دین آن نبردی ملک نبرده سوار

گفتم میان گشائی، گفتا که هیچ نایم زد دست بر کمربند، بگسست او پرنداخ

از شرب مدام و لاف مشرب توبه وز عشق بتان سیم غبغب توبه دل در هوس شراب و بر لب توبه زین توبهٔ نادرست یارب…

بدان رسید که بر ما بزنده بودن ما خدای وار همی منتی نهد هر خس

جغد که با باز و با کلنگان پرد بشکندش پر و مرز گردد لت لت

دانی که چون رسد بجهان نور آفتاب انعام عام او بجهان همچنان رسد کان خاک بر سرآرد و بحر آب در دهن صیت سخای او…

قوی قلعه او که خاکش به پاکی چو قلعی ولیکن از او عاجز آذر پر از زرکانی و تیغ یمانی پر از شیر جنگی و…

من پیرم و فالج شده ام اینک بنگر تا نولم گژ بینی و کفته شده دندان

یکی اژدهای دمنده چو بادی یکی در نخیزی خزنده چو ماری اگر ماری و گژدمی بود طبعش بصراش چون مار کردند ماری

برخیز و برافروز هلا قبله زردشت بنشین و برافکن شکم قاقم بر پشت بس کس گرویدند بزردشت، کنون باز ناکام کند روی سوی قبله زردشت…

جلب کشی و همه خان و مانت پر جلب است بدی جلب کش و کرده بکودکی جلبی

درم در کف تو بنزع اندرست شهادت از آن دارد اندر دهن

صبح است و صبا مشک‌فشان می‌گذرد دریاب که از کوی فلان می‌گذرد برخیز چه خسبی که جهان می‌گذرد بویی بستان که کاروان می‌گذرد

گفتم همی چه گوئی ای هیز گلخنی گفتا که چه شنیدی ای پیر مسجدی گفتم یکی که مسجدیم چون نه غرمنم گفتا تو نیز هم…

اخگر هم آتشست ولیکن نه چون چراغ سوزن هم آهنست ولیکن نه چون تبر کلکش چو مرغکیست دو دیده پر آب مشک وز بهر خیر…

بردار درشتی ز دل خصم بنرمی کز پیه بنضج آید، ای دوست مغنده

جوان شد حکیم ما، جوانمرد و دل فراخ یکی پیرزن خرید، بیکمشت سیم ماخ

در دور تو عقل کل کنشتی گردد حسن ابدی شهره بزشتی گردد خاکستر کشتگانت در دوزخ عشق پیرایه حوران بهشتی گردد

کردم تهی دو دیده بر او من چنانک رسم تا شد ز اشکم آن ز می خشک چون لژن من کرده پیش جوزا، وز پس…

من زارتر گریم همانا که او خاموش گرید زار و من با پجن

اگر چه دیده افعی بخاصیت بجهد بدانگهی که زمرد بدو بری بفراز من این ندیدم، دیدم که خواجه دست بداشت برابر دل من بترکید چشم…

بر گل رقمی ز مشک ناگاه زدند بر تنگ شکر مورچگان راه زدند آئینه روی دوست زنگار گرفت از بسکه بر او سوختگان آه زدند

چو آمد گه زادن زن فراز بکشکینه گرمش آمد نیاز من و زن در آن خانه تنها و بس مرا گفت کی شوی، فریادرس اگر…

دل دوش هزار چاره سازی میکرد با وعده دوست عشقبازی میکرد تا بر کف پای تو تواند مالید دل را همه شب دیده نمازی میکرد

فغان ز دست ستمهای گنبد دوار فغان ز سفلی و علوی و ثابت و سیار چه اعتبار بر این اختران نامعلوم چه اعتماد بر این…

نه هم قیمت لعل باشد بلور نه همرنگ گلنار باشد پژند بپیچد دلم چون ز پیچه بتم گشاید بر غم دلم پیچه بند

اگر نسبتم نیست یا هست حرم اگر نعمتم نیست یا هست رادم

بر من آمد و آورد و بر فروخته شمع چو طبع مرد نشاطی چو جان مرد لبیب نبود زهره به لطف هوا به شکل شهاب…

چه دیلمان زره پوش و شاه ترکانش بتیر و زوبین بر پیل ساخته چنگال درست گوئی شیران آهنین چرمند همی جهانند از پنجه آهنین چنگال

دوستانم همه ماننده وسنی شده اند همه ز آنست که با من نه درم ماند و نه زر

عسکری شکر بود تو گو بیا می شکرم ای نموده ترش روی ار جا بد این شوخی ترا از که آمختی نهادن شعرهائی شوخ چم…

مها از روی خوبی شب برافکن فغان و ناله در هر کشور افکن کمند زلف دست افزار بگشای سر گردنکشان در پا درافکن هلاک جان…

الا تا زمی از کوه پدید است و ره از سد به کوه اندر زر است و به ره بر شخ و راود

بستی قصب اندر سر، ای دوست بمشتی زر سه بوسه بده ما را، ای دوست بدستاران

چه سود کند، که آتش عشقش دود از دل و جان من برانگیزد پیش همه مردمان و او عاشق جوبنده بخاک بر به بجخیزد

ز بس خونها که می ریزی به غمزه شمار کشتگان ناید به یادت گر از خون ریختن شرمت نیاید ز رنج غمزه باری شرم بادت

کسی که او کند از کان که به میتین سیم مکن بر او بر بخشایش و مباش رحیم

نبود با او هرگز مرا، مراد دو چیز یکی ز عمر نشاط و یکی ز شادی نیز

آن زبرجد رنگ مشکین بوی و طعمش طعم شهد رنگ دیبا دارد و بوی قماری عود خام چون تو ببریدی شود هر یک از آن…