معیمات اهلی شیرازی

ورامی دل گر چه از هوایت دارد غم پیاپی گر گفت ازین هوایم غم نیست شنو از روی اهلی شیرازی

شیخ زین مشتاق تو ای نگار مفلس گردید چون غارت ساحران چشمان تو دید زان راه زنان هر آنکه بیش اکثر برد باقی همه یکیک…

حمزه جهانی دل کباب از غم که آن گل ز آه مستانش شرار اخگر دل می‌جهد بر طرف دامانش اهلی شیرازی

بها گر چه در دل سر جنگست بتانرا همه دم در دل ما سر صلحست و صفا بر سر هم اهلی شیرازی

مقصود اهلی از گفتن و ناگفتن غم پا بگل است بیزبان فهم شود قصه اش آخر دو دلست اهلی شیرازی

عفیف ای دور گشته عافیتم از دهان تو تا کی جدا بود دهنم از دهان تو اهلی شیرازی

حیدر تن که بیمار تو شد بر سرکه باشد یاورش چهره زردست و چشم بسته از خون ترش اهلی شیرازی

بلال چو پیراهن ز شوق آن نوگل من شکافد سینه را دل تا بدامن اهلی شیرازی

مدامی روز دل من بتلخکامی در جای خطر فتد ز خامی اهلی شیرازی

شمس گمان نیست بعد از کمند تو رستن که خواهند مردم یکی جا نشستن اهلی شیرازی

خرم گرخم زلفش درآرد سر بدل همدم شود بر هوا تاج سر اندازد دل و خرم شود اهلی شیرازی

ایاز گر انا الحق ندهم دست چرا ایدل و جان وادی ایمن و منصورت از آن داد نشان اهلی شیرازی

معین اعدا شمردیم بسی جمله یکی بود چون جمله یکی باشد در چه شماریم اهلی شیرازی

سیفی نسیم صبح میخواهم که شاخ گل بجنباند بسرو قامت ساقی گل صد برگی افشاند اهلی شیرازی

حسام نقل سر شراب ندارد دل کباب جز ذکر آن دهان که خوش آید بکام ما اهلی شیرازی

بابر نابرده رنج گنج میسر نمیشود مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد اهلی شیرازی

مسکر گر نسیم از طره سنبل بیفشاند غبار نافه های مشک ریزد در سر زلف نگار اهلی شیرازی

شاه ملا خاکروبان درت را هوس کعبه خطاست گر دل بیسر و پاییم کند میل رواست اهلی شیرازی

حسام دوم تیر مژگان تو بی زهرست زهر آلود نیست گرچه گفتم روستایی وار دریاب ایعزیز اهلی شیرازی

انس قلب روی اندوده نستانند در بازار حشر خالصی باید که بیرون آید از آتش سلیم اهلی شیرازی

مرشد هر که از اهل یقین از جام حیدر گشت مست مشرک آب کوثر از دست علی طرفی نبست اهلی شیرازی

سهراب شب هجرست و ما آشفته ایم از زلف او ایدل چو شب تا رست ودرهم راه تو دست از طلب بگسل اهلی شیرازی

حسام اول کاش خجسته دل دهد جرعه لعل خویش وی تا بشکافد از دلم آبلها بصاف می اهلی شیرازی

الله وردی یار عاشق کشته لیکن کشته در خاک مزار لوحش الله ورد گشته در هوای روی یار اهلی شیرازی

منصور برنگین خاتم جانست نام آن صنم ور دهد دستم بکارم در سواد دیده هم اهلی شیرازی

شاپور نمک در آب حیوان زان لبت از خنده اندازد گر آن شوی برانگیزد که این شوریده نگذارد اهلی شیرازی

حالی نشد از آه و ناله احباب عالمی بیرخ مهم در خواب اهلی شیرازی

اگهی در سر میدان جانبازان خود بهر خدای تا مه نو گوی و چوگان بشکند ناگه در آی اهلی شیرازی

کریم مراد کرام کریم و مرید مراد به تشریف هم در جهانند شاد اهلی شیرازی

شیخ امین خورشید من برقع کشد تا روی چو مه بینمش گر چه مکرر دیده ام خواهم دگر ره بینمش اهلی شیرازی

حاجب تیغ جور مدعی زخمی مرا بر دل رساند آن جراحت خوب شد اما نشان او بماند اهلی شیرازی

اسعد آنکه خلقی از غمش سرگشته روز و شب شدند دی دهان بگشود و صد سرگشته خندان لب شدند اهلی شیرازی

قلی گفته دیوانه باشد خنده و در دل چرا درد و خنده هر دو آخر ظاهرست اینک مرا اهلی شیرازی

سعد و سعید اهلی چه خوش آنعید که او سوی تو بشتافت بس عید بیابی کم از آن لیک توان یافت اهلی شیرازی

جنید اگر نه در پی نردند آن دو نرگس مست گرفته اند چرا طاس کعبتین بدست اهلی شیرازی

اصیل ساقیا بشکند صراحی تن لب لعلت اگر بیابم من اهلی شیرازی

محمود آن دهانم برده است از یاد و باز آرد به یاد باز گردد عمر رفته گرچه بی‌او شد به باد اهلی شیرازی

زیرک ترک خورشیدی که شاه ملک نیکویی بود نامراد از ترک و تاجیکان بهندویی بود اهلی شیرازی

جمشید دل گر چه مفلس است بسی گوهر مراد از چشم ما شمرد بدست تو حوراد اهلی شیرازی

افصح نشان خدنگ از رهی باز جست ببین در دلش کو نشان درست اهلی شیرازی

کاکا جهان تنها گرفت از خلق خوش یار کجا با لشگران گیرد دگر بار اهلی شیرازی

رفیع گوشه برقع بر آن خورشید رخ داغ دلست وز قبا داغی دگر دارد که وصلش حاصلست اهلی شیرازی

ثابت در قافله که نقد نام همه است در نظم وجود ما نظام همه است گر چار مشان قافله سالار شود ثابت شود آن نام…

آتشی دلم دور از تو هر شمعی که افروخت عیان تا گشت آه آتشین سوخت اهلی شیرازی

نامی زان پری دیوانگی جز از دل دیوانه نیست آدمی گر از سر دل بگذرد دیوانه نیست اهلی شیرازی

قطب الدین قطره با سیل دو بینی بمحل صمدیت گر دو بینی دو نبینی بمقام احدیثت اهلی شیرازی

ذهبی رود چون قطره های ژاله اشک از چشم نمدیده یکایک باز میآید نمیگردد تهی دیده اهلی شیرازی

پیری هرگز نکند فلک بکس پروایی رحمی نکند بعاشق شیدایی بار تو کوه را در آن یارا نیست کرده ست رقم بنام بی یارایی اهلی…

اختیار بسکه پرشد سینه ز تیر ترک مست گر کسی تیرم زند تیر او خواهد شکست اهلی شیرازی

نوح نخواهم بنگرد در آینه خویش که چون خود بین شود گردد جفا کیش اهلی شیرازی