یک مشت پوست و گوشتم و یک مشت استخوان

این نعشِ بی صدا و نفس، جان سپرده و
کس نیست تا به گور نهد پیکرِ مرا
لیکن دو چشمِ من که هنوزش – “مردم”است
ایستاده تا مگر که ببیند یک آشنا

شاید بگوید او که: “برو شاعرِ غریب –
– این قرن، قرنِ رفتنِ معنایِ آدمیست
در هیچ جا کست چو برادر نمی شود،
گویی که هرکه با غمِ خود، غرقِ بی غمیست”
شاید که او دعا بکند رَو تو شاد باش
شاید در آن سرای شوی از غمت رها!

شادی کنم و چشم ببندم، که آدمی
دیگر چگونه زنده بماند زخود جدا
آن به که درکرانهٔ برزخ نگون شود –
– خود از برایِ خویش بخواند:”… ربنا…”

ای حسرتِ تمامیِ این زنده گییِ من
باری مگر برام تو گویی که :”… آتنا!”

محمد اسحق فایز

۱۹ جدی ۱۴۰۱
کابل

٭- “یک مشت گوشت هستم و یک مشت استخوان….”
این بریده، از کسی هست که یادم نیست.