متفرقات – صائب تبریزی

آنجا که عارض تو ز می لاله گون شود در دیده رشته های نگه جوی خون شود لنگر درین محیط کند کار بادبان دیوانگی ز…

ازان فرهاد دایم جای در کوه و کمر دارد که از هر لاله نقش پای گلگون در نظر دارد دلم از فکر مژگانش نمی آید…

(از رحم بر زمین نزد آسمان مرا دارد بپا برای نشان این کمان مرا) (چون سرو و بید سایه من دام عشرت است هر چند…

همت عالی نظر به پست ندارد خانه گردون غم نشست ندارد تیر تو از شست صاف، گرد نشانه چون صف مژگان بلند و پست ندارد

هر کس که چون صدف دهن خویش کرد پاک لبریز می شود ز گهرهای تابناک بی سجده می کنند نماز جنازه را مگذار پیش مرده…

نمک لعل تو کی چشمه حیوان دارد؟ یوسف مصر کی این چاه زنخدان دارد؟ راز این سینه صد چاک چرا گل نکند؟ که دریده دهنی…

ناخن به سینه ریزی حسن هلال ازوست طرز نگاه کردن چشم غزال ازوست شیرین به جوی شیر برآمیخت چون شکر خسرو دلش خوش است که…

مگر شمشیر او امروز آب تازه ای دارد؟ که در هر بخیه زخمم زیر لب خمیازه ای دارد نشانی هاست غیر از ناله درد عشقبازان…

مژگان من ز اشک دمی بی گهر نبود این شاخ بی شکوفه لخت جگر نبود آیینه ات ز دود خط آخر سیاه شد خط بر…

لب تشنه تو، سوخته ای نیست نباشد شاد از تو غم اندوخته ای نیست نباشد اندیشه زلف تو چو عزم سفر هند در هیچ دل…

گریه را بی طاقتی آموختن حق من است در دو مجلس قطره را همچشم طوفان می کنم دیده افسردگان گرمی ز آتش می برد داغ…

کو باده تا به سنگ زنم جام عقل را؟ از خط جام، حلقه کنم نام عقل را عمری که در ملال رود در حساب نیست…

کجا به سیر چمن با رخ گشاده نشد که گل ز شاخ به تعظیم او پیاده نشد هزار ناخن الماس ریشه کرد و هنوز ز…

فتنه و آشوب از هر سو به من رو کرده اند تا دگر چشمان پرکارش چه جادو کرده اند چشم آهو چشم من هرگز به…

عشوه ها از طالع ناساز می باید کشید با کمال بی نیازی ناز می باید کشید دل چو از کف رفت باز آوردن او مشکل…

شوربختم، دل به آن کنج دهانم می کشد موشکافم، دل به آن موی میانم می کشد خار دیوارم، وبال دامن گل نیستم بی سبب از…

سرمه یعقوب را مالیده گرد دامنش دست برده است از ید بیضا بیاض گردنش عشق در هر دل که افروزد چراغ دوستی برق چون پروانه…

ساده لوحان که بدآموز به صحبت شده اند غافل از جنت دربسته خلوت شده اند به خوشی چون گذرد عمر بنی آدم را؟ که ز…

زبان شانه را از حرف زلفش کی توان بستن؟ پریشان گوی را نتوان ز غمازی زبان بستن کسی تا چند ریزد خار در چشم تماشایی؟…

ز راه چشم، غم در جان غم فرسود می پیچد ز روزن در مصیبت خانه ما دود می پیچد ز شمشیر که دارد صبح این…

رهین منت درمان شدن آسان نمی باشد طلای بی غشی چون درد بی درمان نمی باشد سبکسیرست دولت، بند نتوان شدن یک جا سکندر را…

ذوقی از حرف محبت بی صفای سینه نیست طوطیان را تخته مشقی به از آیینه نیست هر طرف چشم افکنی داغی به خون غلطیده است…

دل سیاه ارباب غیرت را ز منت می شود شمع ما خاموش از دست حمایت می شود می شود شیطان پا بر جای دیگر بهر…

در محبت کام نتوان بی دل خونخواره یافت غنچه خونها خورد تا چون گل دل صدپاره یافت لنگر آسودگی دست مرا بر چوب بست تا…

در خشت خم به چشم حقارت نظر مکن خورشید ساغر از لب این بام شد بلند پرواز مرغ بسمل ازو بیشتر مخواه بال و پری…

خوشا دردی که هر مو بر تن من در خروش آید به هر پهلو که غلطم ناله زخمی به گوش آید به بزم عیش نتوان…

ختم است بر خرام تو راه نظر زدن چون آه صبحگاه به قلب جگر زدن در خامشی گریز ز گفتار، زان که هست آن گل…

حاشا که دل به ناز و نعیم جهان نهم مرغی نیم که بیضه درین آشیان نهم چون صبح بس که پرده دری دیده ام ز…

چندان که ممکن است کسی مردمی کند دم را چرا علم کند و کژدمی کند؟ نان جوی به سفره هر کس که هست ازوست آدم…

(جنون از نشأه هشیاری من ننگ می گیرد ز نور توبه ام آیینه دل زنگ می گیرد) (هلال عید در قلب شفق دانی چه را…

ترا که پنبه گوش شعور سیماب است نفس کشیدن محشر فسانه خواب است هوای وادی غفلت رطوبتی دارد که پای ریگ روان در شکنجه خواب…

تا چو سرزلف صد شکست نیابی دامن معشوق را به دست نیابی تا ندهی خویش را تمام به علمی بعضی ازان را چنان که هست…

پیش اشکم که خروشنده تر از سیلاب است بحر را مهر خموشی به لب از گرداب است تا ازان حسن رباینده نظر یافته است آب…

به کویش مشت خاکی می فرستم پیام دردناکی می فرستم دماغ نامه پردازی ندارم به مستان برگ تاکی می فرستم

بزم عشق است میا از در عادت به درون شیوه مردم بیگانه سلام است اینجا طالعی کو که گشایم در گلزار ترا؟ مغرب بوسه کنم…

بال و پر محیط ز موج آشکاره شد گردد یکی هزار چو دل پاره پاره شد بالیدگی است لازمه التفات خلق فربه به یک دو…

ای ز رویت هر نظر محو تماشای دگر در دل هر ذره ای خورشید سیمای دگر چون رود بیرون ز باغ آن یوسف گل پیرهن…

آن که چشمان ترا نشأه بیهوشی داد مستمندان ترا ذوق جگرنوشی داد لب فرو بستنم از ناله ز بی دردی نیست نفس سوخته ام سرمه…

اسیر ساخت به یک خنده نهان ما را گشاده رویی گل کرد باغبان ما را وصال او به نسیم ملامت ارزان است تفاوتی نکند حرف…

از خمار خواب خوش یوسف به زندان آمده است بد نبیند هر که خواب او پریشان آمده است ز آشنایانی که بر گرد تواند ایمن…

هستی نماند و در سر پوچ آرزو بجاست می شد تمام و نکهت او در کدو بجاست دخل جهان سفله نگردد به خرج کم چندان…

نیست هر آیینه را تاب رخ گلرنگ او هم مگر آیینه سازند از دل چون سنگ او در شب تاریک نتوان دزد را دنبال رفت…

نمی آیی، نمی خوانی، نمی جویی خبر از من خدا ناکرده در دل رنجشی داری مگر از من؟ بگو تا گریه را دامان کوشش بر…

ناله بلبل به بال شیون ما می پرد چشم شبنم در هوای گلشن ما می پرد آفتابی هست در طالع شبستان مرا یک دو روزی…

من که بودم رونق کوی خرابات، این زمان آفتاب شنبه و ابر شب آدینه ام

مرا چون نیست طالع ز آشنایی همان بهتر که سازم با جدایی من و بیگانگی، کز خوش قماشی ندارد پشت و رو چون آشنایی

لعل از کان بدخشان، گوهر از عمان طلب گنج از ویران، حضور دل ز درویشان طلب نیست نعمت را درین دریای بی پایان حساب چون…

گردنکشی مکن که ضعیفان به آه سرد دیهیم نخوت از سر قیصر گرفته اند

که می گفت از دل یاقوت دود عنبرین خیزد؟ خطی چون نیش زنبوران ز جوی انگبین خیزد ز فیض خاکساری سرفراز نه چمن گشتم که…

کام خود از کوشش امید می گیریم ما بخت اگر باشد نبات از بید می گیریم ما خون ما افتادگان را کی توان پامال کرد؟…