فکر و هوشم بخدا رنگ تماشا ببرد
از در خانه ی دل جانب صحرا ببرد
موج از عشق و جنون است ز سر تا قدمم
گوهر ِ شوق، مرا تا دل دریا ببرد
شهپر ِ آرزو تا کشور امیدم برد
عرق سعی نفس سوی مسیحا ببرد
نتوانی چقدر در بنی آدم افتاد
تا بمیرد بخود رنج معما ببرد
بشکن ای دل گره و عقده ی جمعیت را
روح آزاده ی من لذت پهنا ببرد
ساغر ِ سر نکشیده به خمار ِ رفتیم
عیش امروز ِ مرا غصه ی فردا ببرد
لاله رویان نتواند که شوند دلبر من
دل من را به چمن سرو سمن سا ببرد
اشک “محمود” گرفت سرخی یاقوت یمن
چقدر بر در ِ تو چشم تقاضا ببرد